Welcome to the Elkander mini wiki at Scratchpad!
You can use the box below to create new pages for this mini-wiki. Make sure you type [[Category:Elkander]]
on the page before you save it to make it part of the Elkander wiki (preload can be enabled to automate this task, by clicking this link and saving that page. Afterwards, you may need to purge this page, if you still see this message).
Witaj w projekcie Wiki Elkander![]
Projekt ma zająć się rozbudową merytoryki świata Elkander, nowego królestwa mrocznych Elfów.
Jeśli uważasz, że Twoje teksty pomogą w powiększeniu wiedzy o Elkanderze, zapraszamy do współpracy! Modyfikuj i dodawaj swoje teksty opisujące historię, miejsca, społeczności i różne elementy tego fantastycznego, lecz oblanego mrokiem świata!
Na początek jednak zapraszamy do zapoznania się z prologiem i meritum projektu.
Rzesze mrocznych elfów wypędził spod ziemi kataklizm. Kataklizm, którzy sprowadzili na siebie sami, eksperymentując na energii jądra planety. Chęć posiadania potęgi i olbrzymiej magicznej mocy zasilającej całe ich podziemne państwo doprowadziła do degradacji cywilizację jak i kulturę ludu drow. Obudzili... coś. Czy był to drzemiący w otchłaniach świata przedwieczny bóg, czy może ożywione demony ich własnej chciwości... tego nie wiadomo. Lecz zemsta była wielka. Wstrząsy, które poczuły także stworzenia z powierzchni, zniszczyły milenijny dorobek cywilizacji drowów, miasta zawieszone w przestrzeni ogromnych podziemnych szczelin spłonęły w popiołach i runęły w odmęty ziemi. Ludzie z powierzchni po wstrząsach zaczęli szerzyć proroctwa o obudzeniu martwych bogów, którzy w gniewie zniszczą świat. Po części mieli rację. Aeart`Nan Daerthe, młody generał drowów, któremu kapłanki udzieliły pełni władzy wojskowej i namaściły na zbawiciela narodu, który wyprowadzi ich ze zniszczonej otchłani, zebrał rzesze mrocznych elfów ze wszystkich zakątków Podmroku i wyruszył, aby szukać nowej ojczyzny. W rok później jeden z jego oficerów jako pierwszy drow ujrzał świt słońca, kiedy wydostał się z patrolem na powierzchnię na jednej z południowych wysp. Elfy umierały palone przez promienie gwiazdy, uginały się pod brzemieniem cierpienia zsyłanego przez bezlitosny blask ognistej tarczy nieboskłonu. Pełni goryczy po utracie ojczyzny mozolnie budowali pierwsze osady na bezludnych wyspach przemieszczając się pomiędzy nimi przy pomocy czarów, tworzyli podziemne, mroczne hale dla kapłanek i kolejnych fal uchodźców z Podmroku. Podmroku, w którym nie było dla nich miejsca. Nastał czas podboju i budowy nowego imperium ku chwale boginii. Ponieważ żeglowali głownie nocą, szybko nauczyli się polegać na gwiazdach - ich przewodnikach na bezkresnych wodach. Osady, które zakładali były zbyt małe, a wyspy mało urodzajne, aby dać możliwość odnowy ich cywilizacji. Pozostała im duma narodu, który przez tysiąclecia zbudował siłą rozumu i tajników magii więcej, niż można sobie wyobrazić. Wtedy odkryli nowy świat. Ogromne lądy, pokryte górami, w których zatopione były skarby w postaci minerałów i kruszców, gór, które dawały możliwość budowy świątyń i obiektów elfiej architektury. Domy stawiane dotąd z drewna, były słabe, nieodporne na morskie sztormy i huragany. Nie znali się na architekturze powierzchni, przez wieki podobna wiedza nie była potrzebna. Teraz jednak odkryli nowe krainy pozwalające na rozwinięcie pradawnych osiągnięć, zawierające surowce pozwalające odbudować leżącą w gruzach serca planety ojczyznę. Niestety, odkryte kontynenty były skolonizowane... Ludzie. Brzydkie, wysokie istoty o jasnej skórze, gdzie mężczyźni mieli czelność stać nad kobietami. Istoty, z którymi współżycie wydawało się niemożliwe. To mogło oznaczać tylko jedno: wojnę. Statki o czarnych żaglach wylewały masy wojsk mrocznych elfów. Ludzie byli przygotowani. Podobnie jak drowy znali techniki obróbki metali, ich pancerze i tarcze były mocne, a broń ostra. Nie znali jednak jednej ze sztuk... magii. Elfi czarodzieje siali popłoch i panikę wśród sprzymierzonych sił ludzi i krasnoludów. Kule ognia spopielały całe kohorty doborowych wojsk, które bezustannie cofały się pod naporem potoku ciemnoskórych najeźdźców. Ludzcy dowódcy omamieni magią wroga wydawali nieskładne rozkazy, najdzielniejsi rycerze wykazywali się tchórzostwem na polach bitew. Już wtedy jednak kapłanki mrocznych elfów wiedziały, czego chcą. Podczas inwazji nie spłonęło i nie legło w gruzach żadne z ludzkich miast. Infrastruktura pozostała niemal nietknięta. Dlatego kiedy królestwa ludzi znalazły się pod butem elfiej okupacji, po upadku większości krasnoludzkich twierdz, drowy miały w rękach coś więcej niż ziemię. Miały drogi, mosty, biblioteki, miasta z murami obronnymi, zamki, kopalnie, tartaki... oraz poddanych. Oszczędzano bowiem nie tylko infrastrukturę, ale także ludność cywilną. Ludzie potraflili wydobywać kruszce na sposoby, które elfom nie były znane. Ich domy i zamki opierały się burzom, wichrowi i ogniowi. Ich umysły przepełniała nienawiść do okupanta, lecz i to nieco ucichło po tym, jak kapłanki wprowadziły swoją politykę do okupacyjnej administracji nowego imperium. Przy życiu zachowano kapłanów zezwalając na praktyki religijne, uczonych, którzy nadal zgłębiali wiedzę wśród ścian przepastnch imperialnych bibliotek. Rebelie, które wybuchały często przez pierwsze lata okupacji, szybko straciły siłę, po tym jak okazało się, że okupanci wykazują wyrozumiałość dla ludów poddańczych. Partyzanci wciąż działają, lecz stracili wiele. Nienawiść do elfów przerodziła się w strach. Dopuszczenie ludzi do aparatu państwowego zmiękczyło serca naziemców i nadało władzy drowów łagodniejszy obraz. Założono akademie, gdzie zaczęto w ograniczonym zakresie przyuczać ludzi w sztukach magicznych. Wszystko wracało do względnej normy, choć nikt nie zapomniał, że ta kraina była kiedyś wolna. Po latach odeszło pokolenie tych ludzi, którzy pamiętali wolne życie. Wśród młodzieży pozostały tylko opowieści dziadów o dawnych czasach, jednak kiedy młodzi przyszli na świat, byli już członkami Imperium mrocznych elfów. Tymczasem długowieczne drowy przetrwały kolejne pokolenie ludzi trzymając społeczeństwo w uścisku żelaznych praw i zasad, ale jednocześnie swobód. Kapłanki osiągnęły cel. Partyzanci skrywający się po lasach nie mają szans w walce z silną armią drowów - choć nie brakuje im odwagi, brakuje im sił. Przestali liczyć się w tej walce, wciąż jednak wierzą w to, że znajdzie się ktoś, kto poprowadzi ich do zwycięstwa i da nową siłę, nową nadzieję na wolność. Surowo ścigają ich mroczne elfy, a nawet niektóre ludzkie organizacje uważające bojowników za zagrożenie dla stabilności państwa. Ludzie, a nawet krasnoludy, z którymi elfy podpisały umowy handlowe wydobywają z serc gór surowce. Te, statkami wędrują ostatecznie do Podmroku, gdzie przez resztę rasy mozolnie odbudowywane jest elfie imperium. Potrwa to setki lat, jednak drowy wywalczyły nowe państwo... czy mogą nazwać ten kraj piekielnego słońca, oślepiająco kolorowy, pełen przedziwnych stworów ojczyzną? Chyba nie, lecz należy do nich. Mogą wegetować tu, trzymając pod butem poddanych, aby przyszłe pokolenia ujrzały Podmrok odrodzony i mogły wrócić pod ziemię - tam, gdzie powinno przebywać serce każdego drowa.
Projekt Wiki Elkander jest dostępny na zasadach Licencji Wolnej Dokumentacji GNU.